Se algo destaca nun rostro, e moitas veces mesmo o define, é o nariz, pero, no caso dos humanos, as vibrisas están situadas internamente e, malia coñecermos a súa existencia, non nos referimos a elas habitualmente utilizando a súa denominación específica, senón que lles chamamos simplemente “pelos do nariz”.
A presenza de vibrisas non é exclusiva da nosa especie, nin sequera do reino animal, xa que se denominan tamén así os pelos que lles serven a algunhas plantas para detectaren os insectos para capturalos porque, fóra do noso caso, o característico das vibrisas é a súa sensibilidade. De aí parece proceder o nome, que derivaría do verbo latino vibrare. Pensemos, por exemplo, que o que coñecemos como “bigotes” do gato son en realidade vibrisas, que lle proporcionan información sobre a distancia a que se atopan os obxectos e lle permiten, xa que logo, moverse na escuridade.
Se as nosas vibrisas non teñen funcións detectoras, non por iso se consideran inútiles, xa que forman parte dos mecanismos que utilizan as fosas nasais para que o aire que inspiramos chegue aos pulmóns nas mellores condicións. En concreto, estes pelos constitúen o primeiro filtro que elimina as impurezas, polo que, se nos resulta pouco estético que sobresaian fóra do nariz, poderemos recortalos, pero non se deben eliminar.