O Pindo

No tempo en que os galegos eramos descendentes dos gregos, o monte Pindo puido ter un irmán na Tesalia, o Pindos, o mesmo que Zas podía ter outro irmán no cumio máis alto das Cícladas, o monte Zas, onde din que naceu Zeus, na mesma illa de Naxos onde Teseo, tan ingrato, abandonou a Ariadna.

Pero estas teorías tan fermosas desbotáronse ao fin e o Pindo, despoxado deste parentesco, apuntouse logo á corrente celtista e aínda anda hoxe, por Internet adiante, co sobrenome de Olimpo celta. E non faltan razóns para isto: ao seu suxestivo nome, engádeselle a forma espectacular, que contrasta coas lombas redondeadas ás que nos ten afeitos a paisaxe e as caprichosas formas dos penedos que aparecen chantados por todas partes. A súa impresionante mole granítica vén a ser, de acordo cos xeólogos, un extremo dun moi antigo volcán, crisol onde se formou todo o granito de Galicia.

Hoxe, a súa etimoloxía, segundo din os expertos consultados, parece relacionarse con “piñeiro”, pinetus, ou coas rochas ou penedos, ‘pinnetus’. E hai razóns para pensar que este nome latino desprazou ao de Carnota, que nomeaba toda a zona. Non hai por que laiarse: tamén os queixumes dos piñeiros son celtas se un os escoita coa debida actitude.

Moitos son os atractivos que se poden atopar arredor deste cumio: a longa e salvaxe praia de Carnota, as dunas e as gándaras de Caldebarcos, a lagoa de Louro ou a famosa desembocadura do Xallas que se precipita no mar precisamente pola configuración granítica da zona. O fenómeno prodúcese por ser o Xallas un río recente en termos xeolóxicos e din os expertos que, se baixase o nivel do mar, todas as rías de Galicia terían esta configuración.