Aquí está o verán! E coa caloriña tamén comezamos a sacar capas… e incluso apetece ir á praia, ao río ou á piscina. Daquela, talvez botaremos man dun bikini. Imos coñecer algo máis desta peza de vestiario.
O bikini é un neoloxismo que significa ‘traxe de baño de dúas pezas’, que atopamos nas linguas da contorna con pequenas variacións formais a causa das diferentes adaptacións gráficas que cada unha decidiu. Así temos para o catalán biquini, o español biquini ou bikini, o portugués biquíni e no italiano, francés e inglés bikini tamén. Podiamos pensar que, como é un “dúas-pezas”, o termo estaría formado co prefixo bi– (‘dous’) e un suposto lexema quini. De feito, hai quen o fixo, porque apareceron con posterioridade as denominacións monokini e trikini. O primeiro é o que ten unha soa peza que deixa ao descuberto os peitos e o segundo é un modelo onde a parte de arriba e a de abaixo se unen mediante un terceiro elemento, unha tira estreita de tea. Mais todo isto é produto do que se coñece como “etimoloxía popular”.
A orixe da palabra éche outra, e ben máis curiosa. Resulta que un enxeñeiro francés, Louis Réard, o 5 de xullo de 1946 presentou o tal traxe de se bañar. Cando Micheline Bernardini, que foi a primeira en probalo (na imaxe superior), se viu a si mesma no espello parece que lle comentou a Réard que aquel traxe ía ser “máis explosivo ca a bomba de Bikini”. O conto coincidiu cos experimentos nucleares dos americanos nas illas Marshall, baixo dominio estadounidense naquel intre, e, en concreto, no atol Bikini, que quedou inhabitable. Na lingua orixinaria, o topónimo formouse da unión da partícula Pik-, que significa ‘superficie’, con Ni ‘coco’, indicando ‘terra de cocos’ ou ‘sitio onde hai cocos’. E desta coincidencia quedoulle o nome ao traxe.
A denominación é moderna, non hai dúbida ningunha, pero o traxe non o é tanto. As atletas romanas xa facían deporte en bikini, como se amosa na imaxe inferior, nunha reprodución dun mosaico do século IV d. C. da Villa de Casale, en Sicilia.