
Estamos afeitos á palabra inflación e ao que supón. Aínda non sabendo nada de economía, entendemos que significa a “suba xeneralizada e continua dos prezos, provocada xeralmente polo aumento excesivo de capital e da moeda en circulación” mais, malia a súa mala prensa, din os expertos que é necesaria para o desenvolvemento dos sistemas económicos, cando menos nas sociedades capitalistas. Por iso, cando se produce a situación contraria, denominada deflación, causa tanta preocupación, como se observa nos últimos meses a través dos medios de comunicación. Imos aprendendo que a deflación é un síntoma grave dunha economía en crise, paralizada, onde se retrae a demanda de bens e servizos, provocando o abaratamento dos prezos, mesmo por riba das marxes necesarias para que as empresas poidan producilos, o que implica a baixada do investimento e a destrución do emprego, así como o aumento da débeda pública canda a suba dos tipos de xuro. Ou sexa, que a economía, coma un globo furado, desínflase.
Aos globos precisamente facía referencia, a finais do século XIX, o verbo inglés to deflate, para indicar a acción contraria a inchar. O contido semántico partía do étimo latino deflare (de + flare), que podería traducirse por ‘soprar pola superficie’ ou en xeral ‘soprar por fóra’, de xeito que, xa na lingua moderna, o prefixo despraza o seu valor ata ‘cara abaixo’. Desde aí, o verbo pasa a significar ‘soprar con menor intensidade, diminuíndo a cantidade de aire’ e por extensión ‘desinchar’. O termo deflación e o adxectivo derivado deflacionista veñen por tanto do anglicismo deflation (do latín deflatum e este do devandito deflare) e comezaron a se utilizar con este sentido ao redor dos anos vinte do século pasado, na época da Gran Depresión estadounidense, e as consecuencias na economía internacional da primeira guerra mundial.
Desde o inglés, a deflación introdúcese noutras linguas e na nosa como cultismo tardío, o que explica a súa morfoloxía, mantendo o grupo consonántico < fl >, parella a outros cultismos relacionados etimoloxicamente, como flato, flatulencia, flatulento, inflar ou insuflación, fronte á evolución en vibrante /r/ das palabras máis antigas, como soprar, de sufflare.