Desde o ano 2008, que moitos propoñen como data de inicio nos EE.UU da crise económica global que hoxe padecemos, e con moita máis intensidade aínda nos últimos tempos, todos os medios de comunicación refírense constantemente ás devastadoras consecuencias da actual situación económica. A elevadísima taxa de desemprego, o desbordamento dos comedores sociais e outros servizos de atención e as familias que día si, día tamén, quedan sen fogar por mor dos desafiuzamentos, compoñen a cara máis amarga desta realidade.
O substantivo desafiuzamento constrúese sobre o verbo afiuzar engadindo o prefixo de negación des- e mais o sufixo -mento, que ten unha moi alta rendibilidade en galego na creación de substantivos de acción e efecto a partir de formas verbais.
Afiuzar provén de fiúza, sinónimo de confianza, que ten a súa orixe etimolóxica no latín fiducia, ae. Por vía culta, temos en galego outros resultados para este étimo, por exemplo fiduciario. O vínculo entre o uso actual da palabra e a súa orixe latina enténdese se pensamos que a obriga de abandonar a casa é dalgunha maneira o resultado de que os desafiuzados perderan a confianza depositada neles ao non poderen cumprir o contrato acordado; aínda que, se se trata de fiúza, habería que preguntarse que pasa coa que moitas persoas depositaron na súa entidade bancaria.
O mesmo sentido da relación confírmase para a outra acepción de desafiuzar que recolle o Dicionario da Academia, neste caso do ámbito médico: “declararlle un médico a un enfermo que a súa enfermidade é incurable e que non vai sobrevivir”, isto é, dáse por desafiuzado un paciente cando se perde toda a confianza en que poida haber unha recuperación para el.
