Nos Contos de Canterbury (fin do século XIV), un grupo de trinta peregrinos descansa nunha pousada camiño do san Tomé da vila inglesa que lle dá nome á obra. O autor, Geoffrey Chaucer, sitúa entre deles unha muller da cidade de Bath da que conta:

“Casou consecutivamente pola Igrexa con cinco maridos, sen contar os seus varios amores de mocidade, … estivera en Roma, en Boloña, na catedral de Santiago de Compostela e en Colonia, polo que sabía moitísimo de viaxes. Por certo que tiña os dentes separados…  Sen dúbida coñecía todos os remedios para o amor, pois nese xogo fora mestra”.

Chaucer descríbenos o que para a sociedade do momento debeu ser unha muller lasciva e caracterízaa dicindo que tiña unha separación nos dentes, sinal inequívoco de luxuria na persoa que sufría ese oco entre os incisivos superiores. Diastema é o nome técnico desta separación. Nalgúns ámbitos considérase sinónimo de xuventude e beleza, ata o punto de que hai xente que acode ás clínicas de ortodoncia para o provocar artificialmente, imitando algunhas manequíns de fama mundial, e contra a recomendación profesional que alerta de que esta moda pode implicar complicacións médicas.

Nun uso máis xeral, o diastema pode denominar unha fisura ou fendedura, en correlación coa forma diastema grega da que procede e que significaba ‘intervalo’. Aplicado á anatomía, a presenza deste espazo interdental orixínase por unha desproporción entre o tamaño da mandíbula e o dos dentes e resulta algo moi típico nos nenos, polas súas pequenas pezas dentarias. Tradicionalmente servía de brincadeira dicíndolles que, ao teren os dentes regañados, escapábanlles polos ocos as mentiras.