Canción popular breve, xeralmente de ton melancólico
Etimoloxía
Palabra que chega desde o latín cantilena que á súa vez vén de cantilare ‘cantarolar’.
Exemplos *
“Cando o seu fillo saía da casa facíanselle interminables os minutos, e para afastar a preocupación, Adela acompañaba á radio nas súas cantilenas.” (Alfonso Álvarez Cáccamo: Xente de mala morte / Entraron as moscas, 1993)
“Oíndo a melodía o auditorio, homes e mulleres maduros, todos por riba dos cincuenta anos, todos vestidos de gris ou malva, todos infelices, colléronse polas mans e, de pé, entoaron a cantilena que Bernabé principiara.” (Xosé Carlos Caneiro: Un xogo de apócrifos, 1998)
* As citas da Palabra do Día respectan as escollas ortográficas e morfolóxicas da edición referida. Os exemplos fan referencia só a unha das posibles acepcións da palabra documentada.
