Como acontece en moitos nomes anatómicos, o composto recolle a posición respecto a outras partes do corpo: esterno– (o óso plano situado no centro do peito, esterno), -cleido- (do grego kleido, 'clavícula') e -mastoideo (da mastoide, o saínte que forma a caluga).

Outro músculo do pescozo pero por adiante é o esternocleidohioideo, en relación neste caso ao hioide, o óso situado transversalmente enriba da larinxe e debaixo da base da lingua.

Usado en dereito como atenuante, fórmase a partir de intencionalidade co prefixo preter(i/o)-, que lle dá o matiz de 'sobrepasar' ou 'deixar atrás'.

Deste mesmo prefixo proceden preterir ('desoír' ou 'desherdar'), pretérito ('pasado') ou preternatural ('extraordinario').

O prefixo contra- en galego é de igual significado ca anti-, pero cunha frecuencia un pouco maior.

Na formación da palabra que nos ocupa dáse a necesidade de duplicar o inicial de revolucionario, para conservar a súa pronuncia orixinal. Unha palabra máis xenérica é antirrevolucionario, pois neste caso as medidas tomadas non se restrinxen á represión dunha revolución, senón que poden ser para combatela antes de que comece.

A palabra está formada por tres partes. Electro- úsase na actualidade para todo o relacionado coa electricidade, aínda que orixinariamente se empregase para denominar as pedras de ámbar. -Encéfalo- utilízase como afixo para expresar o concepto de 'cerebro'. -Grafía dá a idea de 'debuxo' ou 'deseño'.

É o caso de cando os diplomáticos, embaixadas e barcos militares responden polos seus delitos ante os países que representan, non onde están localizados. Fórmase co prefixo extra- (co significado de 'exterior, externo') e os sufixos -al (para crear adxectivos, do mesmo xeito ca opcional) e -dade (co que se constrúen nomes abstractos, como en provisionalidade) engadidos á palabra territorio, que procede á súa vez de terra.

A palabra está formada de tres raíces: magneto-, relativo ao magnetismo e aos imáns; hidro-, que se refire á auga, aínda que normalmente se amplía para o estado líquido en particular ou fluído en xeral; dinamos: raíz que significa movemento; -ica: sufixo que se usa para crear nomes de ciencias (como en Estática, Xenética ou Botánica).

Céntrase no comportamento de líquidos magnéticos que se desprazan, como o mercurio ou o ferro fundido.

En medicina os nomes buscan ser transparentes, e neste caso conséguese bastante ben. A ORL é a ciencia (-loxía) especializada no otos (o oído: como en otite, otoloxía, otoscopio ou miosotis), no rhino (o nariz: como en rinoplastia ou rinoceronte) e na larinxe (como en laringoloxía).

Por que hai unha especialidade que trata estas tres cavidades á vez? Moi sinxelo: porque están conectadas. Por iso ás veces ao esbichar sentimos os oídos taponados, ou ao beber gasosa pícanos o nariz.