Inda que alguén poida pensar que só quedan castelos nos contos da rapazada hai unha manchea de construcións defensivas de tamaño medio polo país adiante que nos remiten a unha época de castelos: “fortaleza rodeada de foxos e defendida por murallas flanqueadas de torres ou baluartes”. Na actualidade moitos deles só se poden documentar polas súas ruínas ou por fontes manuscritas como o famoso Preito Tabera-Fonseca, en boa medida pola destrución que provocou a Revolta Irmandiña. Outro indicativo da súa existencia é o rastrexo da toponimia galega: Castelo, Torres… ou o mesmo Terra de Castela, que foi a denominación da comarca do Ribeiro de Avia e O Carballiño ata a baixa Idade Media.
A súa razón de existir era a defensa do territorio, ademais de ser a morada do señor feudal propietario e administrador do territorio circundante. Situado nun outeiro, normalmente tiña un focho profundo e unhas murallas que o debían facer inexpugnable. Pero para non nos perder ao entrar en calquera deles, imos explicar as sete partes do castelo máis significativas.