Termo que procede do latín: Antonius, denominación da familia romana da que procedía o triúnviro Marco Antonio. Ten unha variante culta: Antonio e Antonia. O seu significado é escuro. É o terceiro nome máis frecuente entre os galegos nas súas dúas variantes, en cambio desde a década dos 90 deixouse de impoñer ás nenas. Os hipocorísticos máis comúns son Toño, Tonecho, Tono, Toniño -a, Tucho -a. Son galegos e galegas coñecidos que levan este nome os seguintes: Antón Avilés coñecido como Avilés de Taramancos (escritor), Antón Reixa (director e realizador de cine e escritor), Antón Losada (xornalista), Mª Antonia Dans (pintora), Antonia Ferrín Moreiras (astrónoma); Antonia Rodríguez López (penúltima guerrilleira antifranquista).
No santoral hai dous santo Antón ao que se lle ten devoción. Por unha banda, Santo Antón Abade, patriarca dos cenobitas, que viviu facendo penitencia só no deserto e alí foi tentado polo demo e resistiu. A súa celebración é o 17 de xaneiro e é o patrón dos porcos (San Antón lacoeiro) e, en xeral, dos animais domésticos. Nas casas do rural sempre había unha estampa de Santo Antón para que protexera o gando. Acadou renome a beizón dos animais que se celebra na cidade de Lugo.
Por outra banda, temos Santo Antonio de Lisboa ou de Padua. Nado en Coímbra é o santo nacional dos portugueses. Foi franciscano e quixo ir a Marrocos a recibir martirio, pero enfermou antes. Teñen sona os seus sermóns e os seus milagres. Atribúeselle a capacidade de atopar as cousas perdidas e ser ao que se rezan as mozas casadeiras, inda que aquilo de Meu san Antonio casamenteiro, rógoche un mozo garrido e solteiro xa o temos moi superado.
A súa festa é o 13 de xuño. Son romarías de importancia a de Santo Antón de Herbón en Padrón e da Agualada en Coristanco. Hai certa confusión entre un e o outro e mesmo ao de Padua se lle encomendan os bichiños da casa. Mais xa o di o refrán: dezasete de xaneiro, San Antonio verdadeiro; trece de san Xoán, San Antonio mentirán.