Occitania é un territorio que non aparece nos atlas actuais. Non pertence ao terreo da imaxinación coma Macondo ou a patria de Alicia, nin tampouco se disolveu coma Prusia. A súa extensión comprende catro estados, o Mediodía de Francia, o chan de todo Mónaco, abrangue os vales alpinos do Piamonte (Valadas Occitanas) e mais a Gàrda de Calabria –nos extremos de Italia–, e ocupa tamén o Val d’ Arán catalán.
O nome de Occitania xorde probablemente pola contracción de Occ e a terminación –itania, explicable por paralelismo co medieval ducado de Aquitania. En Galicia coñeceuse ben a súa cultura e idioma, a lingua de Oc, acuñada por Dante por oposición á de Oil (a dos territorios do norte de Francia), identificando cada unha delas pola variante que empregaban para dicir si, a partir do hoc (ille) latino. Para rastrexar a presenza do idioma occitano nos manuais lexicográficos, cómpre termos en conta as diferentes denominacións baixo as que se coñece esta lingua: desde o patois, de sentido pexorativo e sinal dunha situación sociolingüística moi concreta, ata provenzal, facendo deste, un dos seus dialectos, a denominación para o todo.
O mesmo ca a nosa lingua, o occitano pertence á familia romance e coñeceu unha época de esplendor medieval, da que ata hoxe mesmo seguimos recibindo testemuños: na Université de Toulouse presentou hai uns anos un Dicionario provenzal-francés, de autoría anónima e redactado entre 1764 e 1789. Unha alfaia de trinta mil entradas en seis volumes, que fala do rexurdimento dun idioma que, malia o asoballamento, seguiu vivo e vixente. E tamén moi presente entre nós a través das palabras de orixe occitana que empregamos a miúdo. Este Setestrelo é para coñecermos algunhas delas.