A base desta palabra podemos situala na África occidental, emparentada coas congolesas nzambi, ‘deus’ e zumbi, ‘fetiche’. Estas palabras facían referencia inicialmente a figuras míticas propias das rexións onde se practicaba o vodú. En Haití, que mantén unha forte relación lingüística e cultural con África, o zombi era un morto resucitado por algún feiticeiro para convertelo no seu escravo. Daquela, en orixe, o zombi está estreitamente vinculado coa vivencia da escravitude e a opresión en certos territorios coloniais.

As criaturas que combinan caracteres humanos e animais teñen unha presenza constante e remota no imaxinario popular. Lobishome é unha palabra composta dos dous elementos que conforman este ser, o home (do latín homine) e mais o lobo (en latín lupus), o mesmo que o seu sinónimo máis culto licántropo remite ás formas gregas destes nomes (ánthropos e lykos).

Na maioría dos casos, a metamorfose dos lobishomes non é por vontade propia, senón como consecuencia dunha maldición da que son vítimas por transgrediren algún tipo de lei natural ou norma social, de xeito que esta figura en certo momento funcionou como unha advertencia para os que dalgunha maneira se desviaban do camiño convido.

O mesmo que a temible figura do histórico Drácula atravesou os montes Cárpatos para errar por todo o continente, tamén a palabra vampiro percorreu un longo camiño ata chegar ao noso fondo léxico. Este termo está directamente relacionado co francés vampire e este á súa vez remite ao alemán vampir, que é un préstamo do serbio ou do húngaro.

A creación dunha palabra para referirse a un ser que se alimenta do sangue dos humanos, parece estar vinculada cun primitivo atavismo bestial oposto a calquera convención social ou relixiosa. Pero tamén co temor á enfermidade e ao contaxio, de tal xeito que se observa unha maior presenza desta figura nos textos coincidindo coas grandes epidemias europeas como a peste ou a rabia.

Participio do verbo endemoñar que se constrúe sobre o substantivo demoño. Este procede do latín daemon, que tiña o significado de ‘xenio, espírito ou  demo’ e á súa vez vén da forma grega daímon, que era un xenio sen especificación da súa condición bondadosa ou maléfica.

A idea de que existen persoas posuídas por unha entidade maléfica está presente en case todas as relixións desde tempos remotos e apóiase na antítese elemental entre o Ben e o Mal. Con todo, na cultura tradicional galega existe unha relación en certa medida ambivalente co demo, ao que se lle chama na nosa lingua de moi distintas maneiras: cachán, demoño, diabo, diabro, diantre, diaño etc. O sentido deste vínculo queda marabillosamente recollido no dito popular: “Deus é bo pero o demo non é malo”, que no fondo dá conta, non da ambigüidade, senón do sentido aberto e tolerante da nosa sociedade.