Un gran novelista brasileiro, aló en 1990, ante a pregunta de que lle parecera o primeiro best-séller dun seu veciño, escritor místico de grandes éxitos, afirmou: nem li, nem gostei. E esa é a resposta que estamos dispostos a darlle a calquera que nos pregunte polo libro das Cincuenta sombras de Grey, xa que o que máis nos gustou del é, sen dúbida, o título.
Hai libros, películas e outros fenómenos da comunicación cultural que enganchan e conseguen éxito apenas cun bo rótulo de portada (tamén temos que dicir que, neste caso, acompañado dunha inmensa campaña de mercadotecnia). O caso é que o inglés orixinal Fifty shades of Grey, chegou á península como “50 sombras”, malia que shade ten matices distintos aos da canónica shadow, pois significa, tamén, “cor producida por unha mestura de pigmento ou colorante que ten negro”. Velaí unha posible razón pola que ao portugués brasileiro se levou como Cinquenta tons de cinza.
Sexan sombras ou tons de cinsa os que vernizan o protagonista, Christian Grey, parece claro que son cincuenta, porque así nolo di el mesmo no primeiro libro desta triloxía adscrita a unha tipoloxía chamada fanfic ou fanfiction, é dicir, relatos de ficción escritos por admiradores dunha obra literaria ou dramática –películas, novelas, programas de TV etc.–, neste caso de Crepúsculo, unha serie de catro libros de vampiros dirixido a un público xuvenil.
Dise que o xenial Borges comentou do seu compatriota, o escritor e diplomático Eduardo Mallea, “ten unha notable capacidade para elixir bos títulos”, ao que ameceu “é unha mágoa que se obstine en engadirlles libros”. Sexa como for, nós quedamos coa mellor parte deste fenómeno mediático para tentar pintar algunhas das sombras, no noso caso, apenas as sete dun Setestrelo.