
Somos mar, somos terra, somos brancos e azuis, somos… como galegos somos moitas cousas e temos moitas características. Entre delas, unha das referencias intanxibles que máis repetimos e que asumimos colectivamente é que somos verde, o que fai que nos definamos con orgullo como “o país do verde”. Pero isto non sempre foi así e tivo que chegar Rosalía para descubrirnos que somos ricos e complexos, vizosos, produtivos e fermosos porque todo ao noso arredor é vida, é auga e é verde. Ata entón, e estamos falando de hai apenas 150 anos, dicían que eramos unha selva fea, intransitable e chea de meigas – no mellor dos casos–.
O 21 de marzo chega a primavera, o equinoccio vernal, cando todo agroma, todo rexorde e o ano comeza de novo. E o verde estoura. Tamén podiamos definirnos como o país da primavera porque é a nosa estación.
Desde antigo, dividimos o ano en catro partes, as estacións, atendendo a que en cada unha delas se manteñen unhas certas condicións climáticas, aínda que revisando a etimoloxía do termo descubrimos que non sempre serviu para iso: estación, do latín statio, stationis, significaba ‘repouso’, ’lugar de parada’ ou ‘acción de estar parado e en equilibrio’, como evidencia algún outro derivado do étimo (estático, por exemplo) e empregábase para o momento en que o sol, aparentemente, se detiña para inverter o seu movemento, é dicir, para os solsticios (de solstitium, “sol estático”). Co tempo, estendeuse e nomeou tamén os puntos equinocciais e por último pasou a designar os períodos astronómicos do ano, as estacións.
Neste Setestrelo repasamos termos que definen ou completan este o noso mellor tempo, a primavera, o comezo de ciclo que agardamos cada ano e, noutro sentido, desde hai séculos.