Os porcos canaveses ou caniveses son polo xeral altos de perna e estreitos no ventre e nos cadrís e teñen que pasar un bo tempo cebándose para a matanza, xa que neles os resultados da mantenza tardan moito en notarse. Isto é o máis característico destes marráns, ata tal punto que, segundo recollen algúns autores, pódeselle chamar canavés a calquera ‘porco desmedrado’ ao que, por moito que se lle dea de comer, non se ve que lle aproveite.

Tal como apuntou Sarmiento, a denominación probablemente estea relacionada con cana que, pola súa forma longa e delgada, está na base de adxectivos que aluden a estas características, como tamén, por exemplo, escanado, que se di dunha ‘persoa de boa figura’.

Segundo di o refrán,  para cebar un canavés fan falta tantos anos coma pés, o que supoñía unha ruína nunha casa pobre, pero tiña como resultado unha carne de excelente calidade.

O distintivo dos porcos cillados, cinllados ou cintados é que presentan unha franxa, xeralmente unha tira dunha cor distinta, que dá a impresión de que lles cingue o corpo. Pero tamén pode pasar que teñan unha zona do lombo afundida e isto pareza o efecto dunha faixa.

Todas estas formas están relacionadas coa idea de ‘rodear’ e ‘apertar’, xa que cillado ou cinllado parecen emparentados con cinguir (procedente do latín cingere, que tiña o significado de ‘cinguir’ ou de ‘apertar’) e cintado con cinta, que no latín era o participio de cingere e hoxe o Dicionario recolle como “tira longa e estreita”.

Dinos Aníbal Otero que o porco cillado parece que leva no lombo unha sela de montar polo afundido que o ten. E se a franxa é de cor, o caso típico é que sexa unha faixa negra que lle rodea o corpo.

As voces chino ou quino, que probablemente sexan onomatopeas, pódense empregar referidas a calquera porco, especialmente cando se chama por eles para que veñan. Pero hai quen concreta máis e só lle chama chino se revira o fociño para arriba.

Con todo, algúns autores din que o chino é un tipo de porco ‘de patas curtas’. Isto lévanos a pensar que non sería unha raza autóctona, xa que os de aquí eran máis ben altos e longos. Tamén eran os preferidos por moitos para a ceba porque engordan con facilidade, ou sexa, rapidamente. E é que xa o di o refrán, porco que está sen cebar non se debe matar.

Poderíase pensar  que o nome de colmaceiro ou as súas variantes teña que ver co colmo, que é a cuberta de palla dos palleiros ou certas construcións como pendellos ou pallozas (tamén coñecidas como casas de colmo), mais non está claro que teñan a mesma etimoloxía e, xa que logo, que estean relacionados.

O pelo era unha das cousas que máis se observaban nun porco: se o tiña orientado cara a atrás, como é o caso do colmaceiro, tamén chamado colmeiro ou colmo; se lle facía remuíños no lombo, no caso do remuiñado; ou se era moi abundante (ou mesmo moi teso), o que para algúns serían os porreiros. Mesmo había quen consideraba que a abundancia de sedas era presaxio de boa carne, con abundancia de febra.

Se relacionamos louseño con lousa que, en xeral, é unha ‘peza de escaso grosor’, xa podemos deducir que un animal que se cualifique como louseño non vai ser aquel de moito diámetro, senón máis ben o fraco e de poucas carnes.

Esta raza de porcos encaixa ben nas consideradas galegas, xa que estes son animais que destacan máis por longos ca por grosos, coa cabeza grande e a fronte plana e as patas altas e fortes. Non será fácil, pois, que se vexan callados de carne, pero, e aquí vén o positivo e interesante, tampouco teñen graxa.

O louseño é un tipo de porco, pero este adxectivo tamén llo podemos aplicar a calquera animal de poucas carnes e mesmo a unha persoa enxoita.

Segundo Sarmiento, o monte situado ao norte do río Lérez chamábase Porreiro porque nel abundaban os porros silvestres. A razón que ofrece Elixio Rivas para que este tipo de porcos recibise unha denominación alusiva ao topónimo é que se criaba incialmente nunha granxa que había precisamente no monte Porreiro.

Que o porreiro é un porco ‘coas orellas apuntado para arriba’ é igualmente información fornecida polo mesmo estudoso, que non coincide coa recollida na zona de Compostela, segundo a cal o porreiro é un porco ‘con moito pelo’. Nese caso, a motivación do nome podería vir de que o porreiro ou porral é o “terreo onde se sementan as hortalizas que logo se transplantan ao seu lugar definitivo” e, xa que logo, onde nacen moitas plantas moi mestas.

O rabeno, rabelo, rabón ou zuro é o contrario do rabudo ou rabilongo, se ben todos eles se caracterizarían polo tamaño do seu rabo: moi pequeno ou inexistente no rabeno, que destaca pola súa lonxitude no rabilongo. Todas, coa excepción de zuro, teñen que ver con rabo, procedente do latín rapum, que designaba o ‘nabo grande’. E, curiosamente, coincide en moitas linguas a denominación desta hortaliza coa do apéndice posterior de moitos animais.

A partir deste sentido de ‘pequeno’ referido ao rabo, aplicouse rabeno para algo ‘que ten escasa lonxitude’, como un pantalón ou unha saia, como recolle a cantiga Non penses mal, raparigo, por verme a saia rabena; tráiocha pra andar no monte, non pra que as pernas me vexan.

E o rabeno, que atopamos aínda hoxe como alcume, era tamén un ser lendario, unha especie de sátiro que abusaba das mozas.