Oio ou evoco a palabra gorropío e viaxo axiña, coma nun suspiro, aos veráns da nenez. O primeiro que me vén ao pensamento son estampas de festa (do san Xoán en Poio Grande, do Santiaguiño no Burgo, do san Benitiño de Lérez…, tamén da vilega Peregrina), porque os meus gorropíos son, sobre todo, aqueles muíños de papel de moitas cores, engaiolantes, veña a viraren ao mínimo airiño, sempre cobizados e case sempre pedidos, case nunca logrados.

En Pontevedra, na Boa Vila que tan ben garda as palabras e as tradicións, un gorropío é moitas cousas máis: os acios coa inflorescencia das hedras, segundo nos lembran Pintos e Cuveiro; o remuíño indómito no pelo, imposible de amansar con peite e auga; o bucle coqueto que outrora lucían algunhas mulleres sobre a testa, a imitación de Estrellita Castro e outras coplistas de sona, ou o caracoliño que algunhas nais erguían fachendosas na testeira dos seus meniños; as tiras de papel, finamente recortado, que se usan para adornar e que, collidas só por un cabo, tenden naturalmente á forma espiral… É tamén, nun sentido máis figurado, a roda da vida; por iso, cando o atafego nos fai andar todo o día sen descanso nin parada, dicimos que “andamos nun gorropío”.

Eu non vexo o meu gorropío nos dicionarios actuais nin sei que nomes se dan neles a ese fascinante e incansable remuíño de cores; seica noutros lugares lle chaman virandela, andavía, voadoira… Hai cen anos, o meu paisano Casal Lois, que tanto sabía destas cousas de nenos e rapaces, chamoulles gurrupiés, cunha terminación que lle dá un sofisticado aire afrancesado. Eu nunca tal oín. Gardo desde a nenez, coma un tesouro, o meu gorropío ou gurrupío, que tanto diciamos dun xeito coma do outro: representa a esperanza de lograr cousas pequenas e humildes que nos farán felices, porque o desexo aprazado lles dá un valor engadido; representa tamén a festa da infancia, en todos os sentidos.